Król Zygmunt Stary wydał w Krakowie przywilej lokacyjny pozwalający wojewodzie lubelskiemu Piotrowi Firlejowi na założenie miasta na gruntach wsi Łucka i Szczekarków. Od herbu Firlejów nadano mu nazwę Lewartów.
W ślad za tym 25 sierpnia 1543 r. w Kocku Piotr Firlej wydał dokument określający szczegółowe zasady lokacji.
W mieście powstał pierwszy drewniany kościół p.w. Piotra Apostoła Fundowany przez Piotra Firleja.
Biskup krakowski Samuel Maciejowski ustanowił w Lewartowie parafię z proboszczem ks. Janem.
Drugim dziedzicem Lewartowa został Mikołaj Firlej, wojewoda lubelski.
Mikołaj Firlej wojewoda lubelski, właściciel Lewartowa przyznał osiedlającym się w mieście prawo swobodnego wyznania i „rządzenia się według prawa kraju własnego”.
Do Lewartowa przybywa pedagog Wojciech z Kalisza, który obejmuje szkołę ariańską reorganizując ją i nadając program tzw. Schola Levartoviana Restituta. Placówka istniała do 1598 r. tj. śmierci protektora Mikołaja Kazimierskiego.
DYSPUTA religijna w Lewartowie z udziałem przedstawicieli jezuitów (A. Radzimiński, M. Łaszcz, J. Szafarzyński), kalwinów (G. Jankowski) i arian (J. Niemojewski, F.Socyn, Wojciech z Kalisza).
Sejmik województwa lubelskiego obradujący w kościele parafialnym w Lewartowie dotyczący kosztów utrzymania wojsk i ekscesów powodowanych przez żołnierzy na ludności cywilnej oraz skutkom tzw. „morowej zarazy” na terenie Lubelszczyzny w okresie wojny północnej.
Decyzją właściciela Lewartowa księcia Pawła Karola Sanguszki rozpoczęto w mieście budowę murowanej świątyni. Kościół według projektu architekta włoskiego Pawła Fontany powstał w ciągu 5 lat.
Biskup żmudzki Michał Karp dokonuje konsekracji świątyni św. Anny.
Książę Paweł Karol Sanguszko założył w Lubartowie cech kunsztu żelaznego zrzeszający rzemieślników branży metalowej.
Przywilej królewski Augusta III wydany w Grodnie odnawiał i potwierdzał prawo miejskie magdeburskie, nadawał miastu nową nazwę Lubartów i herb.
W Zahajcach na Wołyniu zmarł Ks. Paweł Karol Sanguszko, właściciel Lubartowa. Jego pogrzeb zorganizowany rok później (24-26.V.1751) w Lublinie i Lubartowie był ostatnim wielkim pochowkiem sarmackim w Rzeczypospolitej.
Uroczystości pogrzebowe Pawła Karola Sanguszki w Lubartowie. Ciało Księcia spoczęło w Lublinie; jego serce i język w kaplicy św. Agaty w Lubartowie.
W wyniku podziału spadku po księciu P. K. Sanguszce nowym właścicielem Lubartowa został najstarszy syn Pawła i Barbary Sanguszków książę Józef Paulin, marszałek wielki litewski.
Uchwalenie Konstytucji 3 Maja.
Śmierć ks. Barbary Sanguszkowej, jej ciało spoczęło w krypcie Sanguszków w podziemiach kościoła Kapucynów w Lublinie, serce w kościele św. Anny w Lubartowie.
Staraniem młodszych synów Sanguszków – Hieronima i Janusza w kościele parafialnym w Lubartowie ufundowano pomnik epitafium poświęcone Ojcu – Pawłowi (zm. 1750), Matce – Barbarze (zm. 1791) oraz najstarszemu bratu Józefowi (zm. 1781) których serca złożono w uroczystościach pogrzebowych w Lubartowie.
Pomnik projektu Sebastiana Sierakowskiego wykonany z czarnego marmuru przez zakład kamieniarski z Czernej.
Wojna napoleońskiej Francji z Cesarstwem Austriackim. Wojska Księstwa Warszawskiego z wodzem naczelnym ks. Józefem Poniatowskim witane z entuzjazmem wkroczyły do Lubartowa. Lubelszczyzna została włączona do Księstwa Warszawskiego. Wkrótce potem Lubartów po raz pierwszy stał się powiatem.
Lubartów po raz pierwszy w dziejach powiatem w departamencie Lubelskim Księstwa Warszawskiego.
W Lubartowie zorganizowano pierwszą stałą szkołę elementarną.
Bitwa pod Lubartowem stoczona przez korpus generała W. Chrzanowskiego z oddziałami rosyjskimi. Wojsku polskiemu udało się wycofać, punktem oporu powstrzymującym Rosjan był klasztor Kapucynów, gdzie obroną dowodził kpt. Józef Leśniowski. Na skutek ostrzału znaczna część drewnianej zabudowy Lubartowa spłonęła.
Klementyna Małachowska sprzedaje swe dobra lubartowskie kuzynowi Henrykowi Łubieńskiemu. W końcu roku nowy właściciel założył w mieście fabrykę fajansu , pierwszy zakład przemysłowy.
Wybuch powstania styczniowego.
Lubartów jest jedną z kilkudziesięciu miejscowości, w których rozpoczęto powstanie. O godz. 4.00 grupa spiskowców lubelskich oraz powstańców z okolic Kamionki i Kozłówki zaatakowała park artyleryjski na przedmieściach Lubartowa (Skrobów). Stoczono regularną bitwę z 7. rotą wołogodzkiego pułku piechoty . Walki przeniosły się do miasta. W sumie zginęło 5 powstańców, pochowanych na lubartowskim cmentarzu. W kolejnych miesiącach na terenie powiatu wielokrotnie oddziały partyzanckie m.in. K. Bogdanowicza, W. Lewandowskiego, M. Borelowskiego prowadziły walki z Rosjanami. Największą była bitwa pod Sobolewem 24 maja 1863 r.
W Lubartowie zamieszkuje czasowo Aleksander Głowacki/Bolesław Prus, powstaniec uczestnik walk w rejonie Białej i Łukowa, ranny w bitwie pod Białką 15.08, aresztowany i przetrzymywany w Siedlcach dzięki staraniom wujostwa Domiceli i Olszewskich wraz z chorym bratem Leonem przebywał w domu przy ul. Lubelskiej 210 / dziś 35.
Ukaz carski o nowym podziale administracyjnym Królestwa Polskiego – Lubartów powiatem.
Lubartów siedzibą powiatu kierowanego przez naczelnika (pierwszym mianowano Iwana Szternberga).
Władze carskie zlikwidowały klasztor w Lubartowie. Kościołem św. Wawrzyńca, podległym parafii, początkowo kierował zakonnik o. F. Jarzębiński, po jego śmierci w 1885 r. – księża parafialni.
W Lubartowie dokonano poświęcenia nowo zbudowanej cerkwi prawosławnej pod wezwaniem św. Aleksandra Newskiego.
Powstała na gruntach prywatnych naprzeciwko kościoła kapucynów. Było to wotum za uratowanie cara Aleksandra III z katastrofy kolejowej. Korzystali z niej mieszkańcy Lubartowa i okolicy pochodzenia rosyjskiego, tworzący na naszym terenie kadrę urzędniczą i oświatową zaborcy. Pierwszym duchownym został ks. Mikołaj Sofronow. Cerkiew działała do lipca 1915 r. kiedy to podjęto akcję ewakuacji Rosjan wobec zbliżania się wojsk niemieckich. Wiosna 1929 r. budynek został rozebrany. W tym miejscu zbudowano dom ludowy im. Marszałka J. Piłsudskiego.
Uroczyście otwarto linię kolejową łączącą Lublin z Łukowem i Siedlcami.
Linia została zbudowana w latach 1894–1898 jako odnoga kolei nadwiślańskiej. Głównym jej zadaniem było szybkie przemieszczanie wojsk na wypadek wojny. Już latem 1896 r. rozpoczęto budowę dworca w Lubartowie. W listopadzie 1897 r. odbyła się w nim biesiada z okazji zakończenia budowy toru linii Łuków-Lublin.
Stały ruch na linii uruchomiono 30 sierpnia 1898 roku.
W Lubartowie powstaje pierwsze Towarzystwo Oszczędnościowo Pożyczkowe, przewodniczącym Rady wybrano Kazimierza Chromińskiego.
Konstanty Zamoyski utworzył ordynację kozłowiecką liczącą 7650 ha z czego 4451 stanowiły lasy. W folwarkach ordynacji były 3 młyny motorowe i dwa wodne w Dysie i Dąbrówce, gorzelnia, kaszarnie, tartak, kopalnie żwiru i torfu w Nasutowie, mleczarnia, dwie cegielnie w Skrobowie i Dysie.
Przy istniejącej od 1898 r. herbaciarni usytuowanej naprzeciwko lubartowskiej fary uruchomiono pierwszą rosyjsko-polską bibliotekę. Zarządzana przez miejscowych urzędników m.in. archiwistę Zarządu powiatowego T. Debkiewicza, T. Gawłowskiego oraz Krystynę Tokarzewską istniała do 1908 r. Początkowo zbiory liczyły 51 rosyjskich i 327 polskich książek. Pierwszą jawną polska bibliotekę otwarła w Lubartowie 7.09 1905 r. żona miejscowego aptekarza Emilia Ryl.
Oficjalnie powstało w Lubartowie Towarzystwo Straży Ogniowej z Janem Zaniewickim/Zaniewskim jako przewodniczącym oraz Antonim Rylem i Adamem Majewskim – członkami Zarządu. Zorganizowano 3 drużyny strażackie.
Ks. wikary Hipolit Boratyński zorganizował w Lubartowie pierwszy chór parafialny. Na jego bazie w 1927 r. powstała „Lutnia kościelna św. Cecylii”, chór prowadzony przez wiele lat przez organistę kościoła św. Anny Jana Maliszewskiego.
Iwan Jakubczyk utworzył w Lubartowie prywatne czteroklasowe Męskie Progimnazjum. W 1913 zbudowano – istniejący do dziś – gmach przy ul. Lubelskiej.
Powstał pierwszy zastęp skautowy w Lubartowie przekształcony następnie w drużynę harcerską im. T. Kościuszki. Na jej bazie zorganizowano pluton Polskiej Organizacji Wojskowej z Zygmuntem Kosiorem na czele.
Lubartów został zdobyty przez wojska państw centralnych. Zażarte walki toczyły się w rejonie wsi Annobór i Nowodwór, samo miasto nie ucierpiało. Wycofujący się Rosjanie niemal doszczętnie spalili Ostrów Lubelski. Lubelszczyzna weszła w skład okupacji austriackiej a Lubartów stal się siedzibą władz obwodowych.
Zebranie założycielskie Stowarzyszenia Spożywców „Jedność” w Lubartowie, wkrótce potem otwarto w mieście pierwszy sklep.
Pierwsza pełna Drużyna Harcerska im. T. Kościuszki włączona w struktury harcerstwa lubelskiego. Na jej bazie działał pluton POW kierowany przez Zygmunta Kosiora.
Powstaje Polskie Towarzystwo Miłośników Sztuki w Lubartowie, kierowane przez nauczyciela H. Orłowskiego, E. Optołowicza, kierownika Spółdzielni Rolniczo Handlowej i E. Bergera, urzędnika.
Decyzją okupacyjnej Komisji Powiatowej oficjalnie zarejestrowano powołane w XI 1917 r. Polskie Towarzystwo Miłośników Sztuki w Lubartowie. Na przestrzeni blisko 10 lat istnienia prowadziło bogatą działalność kulturalna i sportową. Zrzeszało łącznie ponad 300 osób skupionych w kilku sekcjach. Działania prowadzono m.in. wykorzystując drewniany budynek tzw. teatralni mieszczący się przy ul Kościuszki a powstały w 1903 r. Główna siedziba znajdowała się przy ul. Browarnej (dziś Partyzanckiej).
W Lubartowie przystąpiono do rozbrajania zaborców austriackich. Grupa młodzieży harcerskiej/ POW w krótkim czasie opanowała główne obiekty zaczynając od pałacu i zmierzając do dworca kolejowego. 3.XI złożono przysięgę na wierność rządowi polskiemu.
Trwa wojna polsko–bolszewicka. Rosjanie zbliżali się do Warszawy. W Lubartowie i okolicy stacjonuje 1 Dywizja Piechoty płk Stefana Dąb – Biernackiego, w rejonie pałacu kwateruje 1 pułk piechoty mjr S. Kozickiego, na dworcu– pociąg pancerny Poznańczyk. W mieście pozostali burmistrz i starosta, zorganizowano Straż Obywatelską z komendantem Józefem Poznańskim. W gmachu starostwa kwateruje dowódca Frontu Środkowego generała E. Rydz- Śmigły. Tu 17 sierpnia odbywa się narada z udziałem Józefa Piłsudskiego. Kontrofensywa znad Wieprza doprowadzi wkrótce do zwycięstwa Polaków w bitwie warszawskiej nad wojskami Rosji Radzieckiej.
Rozpoczęto produkcję w Hucie Szkła w Lubartowie, największym zakładzie przemysłowym własności Arona Halbersberga. Produkcją kierował S. Besser.
Z inicjatywy m.in. Antoniego Gojdana i Edwarda Krzyka powstał w mieście klub sportowy Lewart. Pierwszy mecz rozegrano 10 czerwca a od jesieni drużyna przystąpiła do regularnych rozgrywek. Mecze rozgrywano na pastwisku miejskim lub plantach koło torów kolejowych. W 1925 r. wydzierżawiono plac przy ul. Lipowej. 10 lat później powstał stadion na Popówce- Wincentowie. Pierwszym prezesem klubu został Gojdan, urzędnik samorządowy. Dużą pomoc finansową dla klubu świadczył hrabia Michał Zamoyski z Kozłówki, jednocześnie zawodnik Lewartu. Drużyna grała w charakterystycznych biało granatowych strojach z czarnym trójkątnym pasem na koszulkach.
Zorganizowano w Lubartowie cech murarski skupiający pracowników branży budowlanej. Od czasów zaborów „mularstwo” było popularną w mieście profesją. W zarządzie cechu znaleźli się: Stanisław Junczys, Konstanty Benet, Jan Racki.
Staraniem Polskiego Towarzystwa Miłośników Sztuki zaczęto wydawać tygodnik „Lewart. Literatura- sztuka- życie”. Naczelnym redaktorem został Zygmunt Kosior.
Szpital Sejmikowy w Lubartowie, mieszczący się w powstałym w końcu XIX wieku dworku Kirszenbergów, kupionym przez starostwo powiatowe, przyjął imię Najświętszej Marii Panny (uchwała Wydziału Powiatowego).
Rozpoczyna działalność Chór Lutnia Kościelna im. Św. Cecylii prowadzony przez organistę Jana Maliszewskiego a działający przy parafii św. Anny. Zespół kontynuuje tradycje chóralne sięgające początków XX w.
Położono kamień węgielny pod budowę gmachu szkoły powszechnej w Lubartowie usytuowanej na placu szkolnym podarowanym niegdyś miastu przez dziedziczkę Klementynę Małachowską na potrzeby oświatowe. Dwupiętrowy gmach wznoszono w latach 30. A pierwsze lekcje w części obiektu odbyły się jesienią 1930 r.
Rozpoczęła działalność Publiczna Szkoła Dokształcająca Zawodowa w Lubartowie.
Z inicjatywy Janiny Teterowej powstał w Lubartowie Związek Pracy Obywatelskiej Kobiet i Samopomoc Społeczna dla Kobiet. Należało do niego spore grono kobiet z rodzin urzędniczych, nauczycielki, kupcowe. Przez kilka lat prowadziły aktywną działalność w mieście. Dzięki ich aktywności powstała kawiarnia, stołówka, prowadzono ochronkę i przedszkole miejskie, organizowano akcję letnią i kolonie dla dzieci ze Śląska
Polska Macierz Szkolna w Lubartowie podjęła się wydawnictwa monografii powiatu lubartowskiego Ziemia Lubartowska autorstwa Wandy Śliwiny i Ferdynanda Tracza. Dzięki wsparciu finansowemu (m.in. żony Adama Zamoyskiego) oraz bezinteresownej pracy autorów i zaangażowaniu społecznemu szerokiego grona mieszkańców udało się tę publikację w 10 rocznicę Niepodległości wydać.
Rozpoczęto budowę hali targowej w Rynku II. Budynek w części środkowej piętrowy z dobudowanymi po obu stronach parterowymi pawilonami pełnił różne funkcje. Przede wszystkim były tu sklepy i zakłady usługowe różnych branż dzierżawione zarówno przez Polaków jak i Żydów. Na piętrze mieściła się spora sala widowiskowo-kinowa i pomieszczenia biurowe.
Z inicjatywy Stanisława Wysockiego rachmistrza Magistratu przy OSP powstaje orkiestra dęta. Instrumenty otrzymali po byłej orkiestrze policyjnej. Na siedzibę przeznaczono budynek po browarze Majewskich. Z czasem przeniesiono się do remizy OSP przy ul. Kościuszki (dawna teatralnia). Pierwszy występ to koncert kolęd u Kapucynów na pasterce 1928 r. W latach 30. W orkiestrze grało około 30 strażaków. Uświetniali swymi występami wszelkiego typu uroczystości miejskie.
Pożar pałacu Sanguszków. Z rąk prywatnych właścicieli (Włodzimierz i Maria Łysińscy) pałac zakupiło Zgromadzenie Misjonarzy Braci Kresowych, którzy założyli w gmachu drukarnię, prowadzili też ośrodek wychowawczy dla sierot. Z niewyjaśnionych przyczyn sierpniową nocą wybuch pożar niszcząc dużą część zabudowań. Ruinę odkupiło w XII 1937 r. Miasto. Po renowacji 12.06 1938 r. poświęcono i oddano do użytku mieszkańcom park miejski.
Pałac w ograniczonym zakresie odbudowano po wojnie.
Odbyła się w Lubartowie uroczystość nadania honorowego obywatelstwa miasta Lubartów 8 Pułkowi Piechoty Legionów z Lublina. Specjalną uchwałę Miejskiej Rady wręczono oficerom 8 pułku przybyłym na uroczystość.
Jesienią tego roku na lubartowskim Rynku przekazano Jednostce zakupione ze składek społecznych FON karabiny maszynowe (9 szt.)
Do Lubartowa powracają kapucyni. Usunięci z klasztoru w 1867 r. na skutek swojej aktywnej działalności w okresie powstania styczniowego zostali na lata pozbawieni swojej własności w mieście. Klasztor przez szereg lat wykorzystywano na potrzeby władz i urzędów, kościołem opiekował się ksiądz wikary ze św. Anny.
Rozpoczęła się II wojna światowa. Działania wojenne objęły także Lubelszczyzną. Duże ruchy wojsk w rejonie Lubartowa. Miasto było punktem zbornym dla rozbitych polskich formacji. Przez kilka dni (12-15.09) tu stacjonował sztab dowódcy Frontu Północnego gen. S. Dąb Biernackiego.
19 września do Lubartowa wkroczyły wojska niemieckie. Rozpoczęła się okupacja niemiecka.
W okupowanym kraju zorganizowano Związek Walki Zbrojnej. Na terenie powiatu funkcjonowała Komenda Obwodu Lubartów z dowódcą Janem Królikowskim „Taranem”. W 1942 r. ZWZ przekształcono w Armię Krajową.
W Lublinie odbyła się publiczna egzekucja inteligencji polskiej– wśród zamordowanych starosta lubartowski Tadeusz Illukiewicz
Tego samego dnia w Lubartowie obok betoniarni Niemcy rozstrzelali 50 mieszkańców powiatu .
Zbrodnia katyńska, wśród tysięcy ofiar: żołnierze i policjanci związani z Ziemią Lubartowską, wśród nich burmistrz Lubartowa mjr Jan Stanisław Jastrzębski.
Ostateczna zagłada ludności żydowskiej w Lubartowie. Zgromadzonych na rynku Żydów poprowadzono zwartą kolumną na dworzec kolejowy, załadowano do wagonów i wysłano do obozów. W tym samym czasie trwały rozstrzeliwania na terenie miasta (cmentarz i łaźnia żydowska przy Orlicz–Dreszera oraz łąki nadwieprzańskie).
Największa uliczna łapanka w mieście, 200 mieszkańców wywieziono na Majdanek.
Akcja Burza na Lubelszczyźnie – Siły 27. WDP Armii Krajowej oraz miejscowe oddziały AK dokonały wyzwolenia szeregu miejscowości powiatu lubartowskiego, w tym również Lubartowa.
W Skrobowie zostały rozbrojone oddziały 27 WDP AK. W świat poszedł komunikat : „Sowieci nas rozbrajają”.
Lubartów nawiedza biskup lubelski Stefan Wyszyński, późniejszy prymas Polski.
Wznowiła działalność Miejska Biblioteka Publiczna z siedzibą przy ul .Żabiej 3 ( a następnie 25 Października 5). MRN przejęła księgozbiór Polskiej Macierzy Szkolnej. Oficjalne otwarcie i nadanie imienia Adama Mickiewicza nastąpiło 15.01 1949 r. Pierwszą kierowniczką została Zofia Romańska.
W Lubartowie oficjalnie uruchomiono Miejską Bibliotekę Publiczną im. Adama Mickiewicza.
W Lubartowie otwarto powiatową stację pogotowia ratunkowego. Pierwotnie usytuowano ją przy ul. Słowackiego 14 w jednym pomieszczeniu. Stacja dysponowała samochodem marki skoda. Kierował nią lekarz Stefan Kwasek. Z czasem nastąpiła rozbudowa i przeniesienie siedziby u zbiegu ulic 25 Października-Cmentarna.
Grupa regionalistów powołuje do życia Komisję Miłośników Historii w Lubartowie (od 1957 Stowarzyszenie Miłośników Ziemi lubartowskiej, od 1977 Lubartowskie Towarzystwo Regionalne). Pierwszym prezesem został Jan Mangold.
Ukazał się 1 numer wydawnictwa „ Lubartów i Ziemia Lubartowska”, wydany w formie zeszytowej staraniem Komisji Miłośników Historii w Lubartowie.
Rozpoczęto budowę Zakładów Produkcji Elementów Budowlanych przy ul. Nowodworskiej. Był to pierwszy po II wojnie zakład budowany w Lubartowie (dzisiaj SOLBET).
Decyzją właściciela dworku przy ul. Kościuszki dr Stefana Werchrackiego jedno z pomieszczeń przeznaczono na gromadzone przez regionalistów zbiory muzealne. W kolejnych latach na potrzeby regionalistów przekazano następny lokal. Testamentem dr Werchracki zapisał swój dom na potrzeby przyszłego muzeum, które otwarto 17.10 1970 r.
Powstał Zespół Pieśni i Tańca „Lubartowiacy”.
Uruchomiono Zakłady Produkcji Elementów Budowlanych w Lubartowie, pierwszy po zakończeniu wojny zakład zbudowany w mieście.
Powołano spółdzielnię mieszkaniową w Lubartowie. Pierwsze bloki zbudowano przy Al. Tysiąclecia.
Powstał Powiatowy Dom Kultury w Lubartowie (uchwała nr 97/60 Prezydium PRN), od 15. IX.1977 r. funkcjonuje jako Lubartowski Ośrodek Kultury.
Wmurowano kamień węgielny pod budowę Szkoły Robót Budowlanych w Lubartowie zwaną Pomnikiem Chwały Oręża LWP.
Powstaje Miejskie Przedsiębiorstwo Gospodarki Komunalnej prowadzące działalność w zakresie gospodarki miejskiej i usług komunalnych.
Obchody milenijne (1000 rocznicy chrztu Polski) w Lubartowie- zorganizowano bogate uroczystości religijne, w tym zjazd księży pracujących w Lubartowie.
Otwarcie Muzeum Regionalnego w Lubartowie, mieszczącego się w zabytkowym dworku dr Stefana Werchrackiego przy ul. Kościuszki 28.
Uruchomiono w Lubartowie filię Zakładów Radiowych Kasprzaka. Od 1 VII 1979 jako samodzielne ZWM Unitra. Produkcję rozpoczęto od radioodbiorników samochodowych Rajd i Mini 2 oraz magnetofonów kasetowych na licencji Thomsona. Uroczyste otwarcie zakładu odbyło się 29 lipca.
W Lubartowie otwarto Zakłady Krawiecko-Kuśnierskie Gracja. Obiekt zbudowano w miejsce dawnych pożydowskich budynków przy ul. 25 Października.
Przekształcenie i zmiana nazwy Stowarzyszenia Miłośników Ziemi Lubartowskiej na Lubartowskie Towarzystwo Regionalne.
Lubartowski „Kasprzak” staje się samodzielnym Zakładem Wytwórczym Magnetofonów „Unitra” produkującym magnetofony kasetowe, m.in. Grundig MK 232 i Condor.
Strajk w Lubartowskich Zakładach Garbarskich a w następnych dniach w kolejnych siedmiu zakładach. Lubartów dołączył do kilkuset protestujących zakładów Lubelszczyzny. Protesty w naszym mieście trwały do 23 lipca. Wydarzenia te nazwano Lubelskim Lipcem.
Rozpoczął działalność Młodzieżowy Dom Kultury w Lubartowie. Początkowo funkcjonował na bazie Zespołu Szkół nr 2, od 20 października w dworku należącym niegdyś do p. Słowikowskich. Od stycznia 1981 r. przy MDK działał Międzyszkolny Klub Sportowy z sekcją piłki ręcznej.
Powstał Międzyzakładowy Komitet Koordynacyjny NSZZ „Solidarność” w Lubartowie.
Wprowadzenie stanu wojennego w Polsce. Internowano 3 czołowych działaczy związku z Lubartowa. W pierwszych dniach stanu wojennego zorganizowano strajki protestacyjne w Zakładach Produkcyjnych WZSR i ZWM Unitra.
Po uzyskaniu zgody władz ruszyły prace przy budowie kościoła Matki Bożej Nieustającej Pomocy (projekt architektoniczny Wojciech Kożuchowski) – parafia erygowana w dn. 6.X. 1988, pierwsza msza odprawiona została w wigilię 1991r.
Telewizyjny Turniej Miast Lubartów – Wągrowiec.
W klasztorze O.O. Kapucynów powstał Komitet Obywatelski Ziemi Lubartowskiej przy Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej NSZZ Solidarność na czele z Andrzejem Zielińskim.
Wybory samorządowe w Polsce. W Lubartowie wybrano 28 radnych Rady Miejskiej I kadencji, przewodniczącym został Andrzej Zieliński.
Pierwsza wielkopiątkowa Droga Krzyżowa ulicami Lubartowa z udziałem wiernych ze wszystkich wspólnot parafialnych.
Prywatyzacja lubartowskiej gazowni (istniejącej od lat 70. XX wieku m.in. jako Wojewódzkie Przedsiębiorstwo Gazu Bezprzewodowego), powstaje GASPOL.
Z inicjatywy nauczyciela a następnie wieloletniego trenera Wiesława Nowaka założono w Lubartowie Młodzieżowy Klub Lekkoatletyczny Nefryt. OD 1995 r. zaczął on organizować biegi nazwane Biegami Lewarta.
Rada Miejska w Lubartowie uchwałą nr XXXV/197/93 nadała miastu obecny herb. Staraniem LTR po konsultacjach historyczno- heraldycznych wypracowany został nowy wzór, wywodzący się od herbu nadanego miastu przez króla Augusta III w roku 1744.
Ukazał się 1 numer dwutygodnika miejskiego „Lubartowiak”.
Zespół Szkół nr 2 przyjął imię Księcia Pawła Karola Sanguszki. Z tej okazji w Lubartowie gościł potomek XVIII wiecznego właściciela Lubartowa Paweł Sanguszko wraz z matką Claude Sanguszko. W trakcie uroczystości miejskich otrzymał on honorowe obywatelstwo miasta Lubartów
Dokonano poświęcenia nowego cmentarza komunalnego usytuowanego na gruntach zakupionych od Gminy Lubartów zlokalizowanych u zbiegu Gazowej i Lipowej.
W wyniku reformy systemu oświaty zorganizowano w mieście publiczne gimnazja przyjmujące młodzież po ukończeniu 6 – letniej szkoły podstawowej. Powstały: Gimnazjum nr 1 przy ul. Legionów i Gimnazjum nr 2 przy ul. Lubelskiej.
Powstaje Muzeum Parafialne przy parafii św. Anny. Pierwotnie mieściło się w górnej części kościoła, a od 2015 roku w wyremontowanym budynku starej plebanii.
Uroczystość koronacji Obrazu z ołtarza głównego kościoła parafialnego w Lubartowie przedstawiającego św. Annę (tzw. św. Anna Samotrzeć) . Główne uroczystości z udziałem kilku biskupów, ponad 200 księży, zakonników, władz oraz licznych wiernych odbyły się przed lubartowskim pałacem.
Koronacji dokonał biskup lubelski ks. J. Życiński. 5 lat później kościół otrzymał godność bazyliki mniejszej. Dekretem papieża Benedykta XVI odczytał 26.07 biskup lubelski.
Śmierć papieża Jana Pawła II. Lubartowianie spotkali się na specjalnej mszy św. odprawionej w centrum miasta, przy ul. Jana Pawła II zapłonęły znicze. W piątek 8 kwietnia wszyscy zgromadzeni przed telewizorami uczestniczyli w uroczystościach pogrzebowych na Placu św. Piotra w Rzymie.
Upamiętnienie nauczycieli tajnego nauczania w Lubartowie pamiątkową tablicą wmurowaną w holu szkoły przy ul. Legionów (byłe Gimnazjum nr 1; obecnie Szkoła Podstawowa nr 1). Staraniem byłych uczniów upamiętniono 37 nauczycieli, którzy w okresie okupacji prowadzili tajne nauczanie.
Oddano do użytku budynek hospicjum. Powstało z inicjatywy ks. Prałata A. Tokarzewskiego. Poświęcenia budynku dokonał abp. Józef Życiński w dniu odpustu ku czci św. Anny, nadając mu imię – zmarłego w 2006 roku – Księdza Prałata. Pierwszy pacjent został przyjęty w listopadzie.
Rozpoczęło działalność Przedsiębiorstwo Gospodarki Komunalnej jednostka powstała z przekształcenia dawnych zakładów świadczących usługi komunalne mieszkańcom. Nowa firma jest w całości zakładem miejskim.
W Lubartowie zorganizowano pierwsze przedszkola niepubliczne – istniejące do dziś placówki: Casper, Motylek i Fantazja.
Powstaje Podstrefa Lubartów w ramach Specjalnej Strefy Ekonomicznej Euro– Park Mielec, usytuowana w rejonie ul. Gazowej, objęła początkowo 20 ha gruntów.
Rada Miasta podjęła uchwałę o powołaniu jednostki zarządzającej miejskimi obiektami sportowymi, organizującej imprezy sportowe, a z czasem prowadzącej działalność szkoleniową dla młodych adeptów sportu. Powstał MOSiR Lubartów.
Przy Gimnazjum nr 2 (ul. Lubelska) zasadzono pierwszy w Lubartowie „dąb pamięci” poświęcony kpt. Wacławowi Lalce.
Ta strona korzysta z ciasteczek, aby świadczyć usługi na najwyższym poziomie. Dalsze korzystanie ze strony oznacza, że zgadzasz się na ich użycie. Zachęcamy do zapoznania się z Polityką prywatności i Regulaminem.
